stress runs down hill

Keuzestress. Vast wel van gehoord. Je moet minimaal eens per jaar onderzoeken of je veranderen moet van energieleverancier, mobiele telecomprovider, internetprovider, zorgverzekeraar, hypotheekverstrekker, bank, spaarrekening, en de verzekeringen voor auto/inboedel/reis etc. tegen het licht houden. Daarnaast komt nu ook dat je voor ingrepen op ‘zorg’niveau je geacht wordt te shoppen, even afgezien van het afdingen op de aankoop van alles dat niet in de supermarkt ligt.

Ik word er helemaal gek en gestrest van. Zo geïndoctrineerd ben ik inmiddels door de spotjes, e-mails en andere post dat je een dief van je eigen portemonnee bent als je niet ‘shopt’, dat ik zelfs bereid bleek te gaan shoppen voor een uitgebreide tandheelkundige ingreep. En natuurlijk kom je dan aanbieders tegen die het voor veel minder doen. In Turkije bijvoorbeeld.

Daar zit meteen weer een forse bak stress aan vast. Ten eerste ben ik niet zo’n relaxte reiziger. Als de dood dat ik essentiële dingen vergeet, zeker op een buitenlandse reis. Misschien komt dat omdat ik zo vaak iets essentieels vergeet. Zelfs thuis.

Vervolgens: hoe vertel ik het mijn tandarts? Die zal daar niet blij om zijn. En inderdaad: ik moest voor een gebroken vulling bij hem langs, en hij was duidelijk ‘not amused’. Kwam met van die verhalen over verschil in kwaliteit, garantie, andere kijk op dingen, de onstuimige jeugd (hij ging er zeker van uit dat de Turkse tandarts tenminste een generatie jonger is). Allerlei overwegingen om aan te geven dat het een uiterst riskante operatie zou zijn. Met als klap op de vuurpijl: de chantage.

Het lijkt of tandartsen hebben afgesproken dat ze niet komen aan elementen die in het buitenland onder behandeling zijn geweest. Wat ik vreemd vind. Toen ik hier in Nederland van tandarts wisselde, kwam zo’n opmerking helemaal niet voorbij. De nieuwe tandarts vond dat de vorige het niet zo netjes gedaan had, maar hij toog gewoon aan het werk om dat te verbeteren. Is toch weer glazuurtje factuurtje. Maar als je met een bek vol buitenlands nepivoor aan komt, dan is het: zoek het zelf maar uit! Ik informeerde voorzichtig of dat betekende dat ik met klachten dan helemaal niet meer langs mocht komen, of dat hij nog wel bereid was een diagnose te stellen. Nou vooruit, dat wilde hij dan nog wel doen. Maar of er iemand zou zijn die mij ook van het probleem af zou willen helpen, dat waagde hij ernstig te betwijfelen. Met andere woorden: eens ene buitenlandse tandarts, altijd een buitenlandse tandarts.

Mijn huidige tandarts heeft allerlei vullingen en kronen die 25 jaar geleden gezet waren, inmiddels vervangen. Dat verbaast me niks. Zoiets heeft niet het eeuwige leven. Maar als die kronen, bruggen of implantaten in het buitenland zijn gezet, dan is het ineens besmet gebied. Dat vind ik chantage.

Fijn hè, zo’n tandarts die je even lekker onder druk zet. Aan de ene kant word je geacht wild te shoppen voor ondermeer zorg om geen cent teveel te betalen. Doe je dat, word je stevig onder druk gezet door je zorgverlener. Overigens ook door de zorgverzekeraar, die de kosten dan niet vergoedt. Maar daar is het een verzekeringsmaatschappij voor. Die vergoeden in principe niets, tenzij ze niet anders kunnen. Het werk is even goed, alleen veel goedkoper, en dus betalen we dat niet. Wat geen invloed heeft op de beslissing, want het is ZOVEEL goedkoper dat die armzalige vergoeding er gemakkelijk mee wordt verdiend.

Misschien moet het weer wettelijk geregeld worden, dat iedereen op dezelfde pagina zit. Dat als we allemaal moeten shoppen om de kosten laag te houden, dat dan ook iedereen daar aan meewerkt. En dat niet de beroepsgroep eens lekker dwars gaat liggen. Mijn tandarts neemt al jaren geen nieuwe patiënten aan. Hij zit al vol. Moet je dan gaan zeiken over een patiënt die je afsprakenlijst ontlast? Hij heeft de afgelopen jaren al duizenden euro’s aan mij verdiend, dus het is niet dat ik hem brodeloos zit te maken.

Op momenten als dit lijkt het alsof alles er op gericht is zoveel mogelijk stress te veroorzaken. Kijken hoe snel je er onder bezwijkt. En als uitkeringstrekker heb je zelf geen stresshefboom om op anderen los te laten.

“Shit runs down hill”, zeggen ze. En dat geldt voor stress evenzeer. Ik heb het gevoel in het afvoerputje van alle stress te zitten. Als het wat zou kosten om daar helemaal vanaf te zijn, dan had ik dat er waarschijnlijk voor over. Maar zo simpel is het niet. Ik kan hooguit proberen de ene stress voor de andere te verruilen. Maar meer dan dat zit er niet meer in.