Een goede vriend(in) belde en had een lang gesprek. Ze begon met een gezamenlijke interesse en leuke dingen. Daarna kwamen de minder leuke dingen aan bod. Niet tegen mij persoonlijk gericht, overigens.

Nou heb ik meestal problemen met lange (telefoon)gesprekken. Met haar is dat vaak geen probleem omdat zij het kort houdt. Dit keer echter niet. Ze bracht dingen ter sprake waar ze mij bij wilde betrekken, of waar ik al bij betrokken ben. En hoewel bij dat laatste het niet tegen mij persoonlijk gericht was, voelde ik me aangesproken op mijn verantwoordelijkheid. Weer zo eentje die ik te weinig neem. Zo voelde het.

Aan het eind van het gesprek zei ze dat ik er niet over moest blijven doordenken. En ik zei: "Dat moet je niet tegen een autist zeggen." Ik weet niet of dit voor alle autisten geldt. Vast niet. Maar het is een ijdele hoop dat te bereiken. Elke dag neem ik meermaals van alles door. Dat varieert van wanneer ik wàt zal eten of drinken, tot of en hoe ik een klus ter hand moet nemen, of wat ik met mijn leven wil. Hoe concreter het onderwerp — bijvoorbeeld omdat ik er net een telefoongesprek over gehad heb — hoe meer het in mijn hoofd zal blijven rondzingen. Niet alleen vandaag, maar voor onbepaalde tijd.

Het komt geregeld voor dat oude zaken, van jaren geleden, weer in mijn bewustzijn komen en onderwerp worden van gepieker en aanverwante stress. Het maakt niet uit of ik weet dat het geen zin heeft, of anderen zeggen dat ik dat niet moet/hoef te doen, of dat het inzicht ingezakt is dat ik er werkelijk niets mee opschiet. Als het eenmaal in mijn bewustzijn zit, dan zal het door mijn hoofd ratelen tot iets anders zich aandringt. En daar zal ik dan zelf naar op zoek zijn gegaan.

Ik vraag me af hoe anderen dat kunnen: iets volledig achter zich laten. Ik snap dat werkelijk niet. Het blijft toch deel van je geschiedenis, en dus iets dat zich op een willekeurig moment weer kan aandienen? Dingen die gezegd zijn kan je toch niet on-zeggen, terugnemen? Je kan wel zeggen: "Dat neem ik terug". Maar meer dan de scherpste randjes eraf halen, doet zo'n opmerking niet. Het is gezegd en blijft gezegd. Dan heb ik nog geen rancuneuze inslag. Ik ben een mens met een geheugen en gevoel. Beide zijn flink aangesproken en dat laat zich nou eenmaal niet wissen. Hooguit mag je hopen dat je er iets overheen kunt leggen dat de uitwerking verzacht. Maar een opdracht niet te piekeren lijkt op die om spontaan te zijn. Het is een paradox. Voor een autist als ik, tenminste. Onoplosbaar. Onmogelijk zelfs.

Ze leek zich schuldig te voelen mij met negatieve gevoelens opgezadeld te hebben. En dus voelde ik me schuldig zo open te zijn geweest over wat die met mij doen. Weer iets waar ik me verantwoordelijk voor zal voelen.

Ik ben kwijt wat ik vandaag ook alweer zou gaan doen. Ik voel me moe en wil gaan liggen. Het is gewoon even teveel. Telefoon is een mooie uitvinding. Maar ik zou willen dat het ding alleen geschreven tekst kon overbrengen.