The existential shopper.

Toen ik mijn vrouw leerde kennen, vond ik het leuk om met haar te shoppen. Vreemd misschien, voor een autist, maar juist de aanwezigheid van haar maakte het shoppen leuk.

We hebben dat een tijd gedaan. Tot we een hond in huis namen die we niet alleen wilden laten. Mijn vrouw ging nog wel met vriendinnen shoppen, maar samen shoppen, daar hadden we de rust niet meer voor.

Deze zaterdag probeerde ik het toch maar weer eens. Ik fietste naar het grootste winkelcentrum in de omgeving, en nam de tijd — dacht ik — om langs de winkels te lopen. Maar in plaats van te genieten van de leuke dingen die mooi vind, hier en daar iets passen en te overwegen het daadwerkelijk te kopen, voelde ik me snel verdrietig en onrustig worden.

Ik liep een herenkledingzaak binnen en werd door een onzichtbare hand tegen gehouden helemaal door te lopen. Nauwelijks binnen scande ik de rekken snel, om mijn vooringenomen conclusie bevestigd te zien dat er niets voor mij tussen hing. En als mijn oog iets trof dat ik misschien leuk zou vinden, werd ik daar nog droeviger van. Een gevoel van verlies. Als dat werkelijk iets leuks was, dan kon ik daar nu niet van genieten. Zo verloor ik twee keer: niet het artikel van mijn keuze te kopen, en niet de lol daarvan kunnen delen met mijn vrouw.

Ik ben weer terug bij hoe het vroeger was: een hekel hebben aan kleren kopen. Ik voel me gehaast, onzeker, vreselijk ongemakkelijk en verdrietig. Ik kan geen keuze maken. Wat is nou leuk? Wat moet ik hebben? Wat is een goede prijs? Kan ik dat wel bedenken met mijn vrouw erbij, zonder haar is dat ineens weg. Ik kijk nog wel, en zie soms ook iets, maar ik er geen genoegen meer aan hebben, en kan het niet meer kopen.

Minder sterk, maar wel herkenbaar hetzelfde, is het bij het kopen van iets lekkers. In mijn eentje wordt dat een beschamende gebeurtenis. Het eten ervan geeft ook bij lange na niet het genot als wanneer we met z’n tweeën zijn en allebei zondigen. Mijn maag krimpt al bij de gedachte. Ik snoep wel, zeker in mijn eentje, maar beleef er niet dezelfde vreugde aan.

Het is wel goed voor de portemonnee en de lijn, maar het klinkt toch helemaal niet autistisch? Integendeel zou ik zeggen. Dus ben ik het dan toch niet? Zie je hoe onzeker ik daarvan kan worden? The existential shopper, that’s me.