the morning after

Ik heb mijn laatste psycho educatie bijeenkomst gehad. Nummer 9-2. En het valt me zwaar.

Een jaar geleden ofzo volgde ik psycho educatie bij een andere GGZ. Dat waren 5 bijeenkomsten. Met het bekende boek "Leven met Autisme" als leidraad, werden daar de hoofdpunten doorgenomen op een tamelijk schoolse manier. In mijn beleving. Compleet met gebruik van flip-over, video en hand-outs. Ik zat me al snel af te vragen: Wat doe ik hier? En was blij toen het voorbij was.

Toen mijn huidige therapeut voorstelde om nu andere psycho educatie te gaan volgen, liep ik dan ook niet erg warm. Maar goed, als die denkt dat dat zinvol is, dan wil ik dat wel proberen.

De eerste twee sessies gaven me een soortgelijk gevoel als bij de eerste keer. Hetzelfde boek, dezelfde video. Nu kregen we bij aanvang een map uitgereikt die de hand-outs verving. Het duurde zeker drie sessies eer ik het gevoel had hier werkelijk wat aan te hebben.

En toen kwam de laatste bijeenkomst. Inmiddels waren enkele deelnemers afgevallen. Dat zag ik niet als minpunt. Nu was in ieder geval duidelijk dat de blijvers ook wilden blijven en zich dienovereenkomstig inzetten. De sfeer was soms gespannen, maar altijd goed begeleid, en heel open en eerlijk. Ik begon eraan te wennen.

En nu heb ik het moeilijk met de afloop ervan. Ik heb geen duidelijk idee van wat nog behandeld zou moeten worden, maar ik vind het jammer dat het voorbij is. Een heel verschil met de vorige keer. Bij het vertrek wist ik me geen houding te geven. Moet ik nog wat zeggen? Iedereen had zijn contactgegevens opgeschreven. Dat doe je als je het jammer vindt dat het voorbij is. In een symbolische poging het nog niet te laten eindigen, denk ik. Toch geloof ik niet erg in vervolgcontact. De context ontbreekt. De structuur of organisatie. Het commitment om het hele traject te doorlopen. Ik bedoel: hallo, we zijn autisten! Vriendschappen onderhouden? Dàt hebben we hier niet geleerd.

Ik zou natuurlijk kunnen gaan e-mailen met één of meerderen uit de groep. Maar waarover? We hebben allemaal onze behandelaars. Onderling gaan zitten therapieën, lijkt me geen goed idee. Wat dan? Een soort buddy-systeem? Voor als je behandelaar even niet stand-by is en je ergens tegenaan loopt? Hallo, ik ben autist! Waarom zou ik het beter weten dan de ander? Om gezamenlijke activiteiten te ontwikkelen? We hebben het over onze hobby's gehad. Daar zit weinig ruimte voor samenwerking in, vrees ik.

Aan alles komt een einde, luidt het gezegde. Misschien moet ik dat maar niet erg vinden. En misschien schiet me de komende weken wel iets te binnen waarvan ik denk: dat lijkt me leuk om te doen/bespreken met die en/of die uit de groep. Misschien kan je via email ook een soort lotgenotencontact onderhouden. Al zou ik wel bang zijn de ander daarmee lastig te vallen. Dat hij of zij alleen reageert om niet vervelend te zijn. Ik ben door de jaren voorzichtiger geworden op dat gebied.

Misschien is dit wel de reden dat ik geen vrienden heb. En als het een inspanning wordt om vriendschappen te onderhouden, lijkt het me ook niet de juiste weg. Voorlopig zit ik dus een klein stukje rouw te verwerken om het einde van de psycho educatie.

Het moet niet gekker worden.