Vakantie 3: het doel
We zitten hier nu ruim drie dagen. Je zou denken dat ik tegen deze tijd heb uitgevist wat ik geacht wordt te doen. Maar het blijft een zoekplaatje.
Heel vroeger kwam ik hier voor zomerkampen. In een prachtig gelegen kamphuis zat ik dan een week of zo. Door kampleiding werd een programma aangeboden van dingen om te doen. Ondanks dat ik me vreselijk ongemakkelijk voelde in een groep, heb ik daar toch ook prettige herinneringen aan. Dat kamphuis is inmiddels vervangen door iets anders, dus om nostalgische redenen hoef ik hier niet rond te dwalen.
Wandelen, met de hond. Dat was het vooropgestelde doel. Toen mijn vrouw vanmorgen dus vroeg: "Wat wil jij doen?" was mijn antwoord: wandelen. Na de koffie begonnen we aan een bewegwijzerde wandeling in de directe omgeving. Bijbehorend foldertje op zak; helemaal goed.
Maar de uitleg in het foldertje, of die ter plekke, waren toch onduidelijk en niet helemaal in overeenstemming met hetgeen te zien was. Kijk, dan klopt het al niet meer. Waar word ik geacht te kijken, en wat word ik geacht daar te zien? We vroegen het zelfs een daar werkzame employee van staatsbosbeheer, herkenbaar aan zijn fantasieloze, olijfgroene, Mao-achtig werkpak. Hij nam alle tijd om het uit te leggen. Dat was fijn. Maar de boodschap was dat weer niet: wat in het foldertje staat kan je hier niet zien, tenzij je vanuit een vliegtuig neerkijkt. Het doel van sight seeing was dus eigenlijk niet haalbaar.
Dan het wandelen. Al snel begon mijn vrouw over terugkeren. Het hondje werd moe. Ik dacht dat dat nog wel meeviel, maar naarmate de meters volgden, werd de roep om terugkeer sterker. Dus bij het eerstvolgende kruispunt werd de wandeling afgebroken en gingen we dezelfde weg weer terug.
En dan zit ik weer in "het huisje" en denk: wat doen we hier eigenlijk? We lopen niet verder dan wanneer we thuis de hond uitlaten. We zien wel even een andere omgeving, maar weinig bijzonders daarin. Verder hebben we een hoop spullen hierheen gesleept, slapen in een vreemd bed, kijken 's avonds tv naar andere programma's omdat wat wij normaliter zien op zenders komt die hier niet te ontvangen zijn, en andersom. Dat alles met het vooruitzicht de hele zooi straks op te moeten ruimen en schoon te moeten maken voor een ander, weer in te pakken en naar huis te slepen waar we nog dagen sporen van die verhuizing zullen blijven zien.
Niets is dodelijker voor het gemoed dan je van iets dat alleen bedoeld is om leuk te zijn, af te vragen waar het eigenlijk voor dient.
Vakanties naar bekende plekken zijn wat dat betreft prettiger. Ik weet wat er te doen is, kan daardoor redelijk makkelijk bedenken wat daarvan ik zou willen doen op enige dag, en het verloop is voorspelbaar. Aan de andere kant zou je het ook eens helemaal anders kunnen doen, dus krijg ik niet het gevoel in een keurslijf te zitten.
Maar met deze vakantie kloppen de parameters niet. Wandelen met een hond die niet meer zo goed wandelen kan, en met een vrouw die het ook snel goed genoeg vindt.... Wat moet ik daar nou mee? Als ik dat zit te overpeinzen, komt de zorgelijke blik en stem van mijn vrouw die denkt dat ik me zit te vervelen. Is dat zo? Is dit 'me vervelen'? Of is dit me afvragen wat ik nou eigenlijk moet doen hier? Hoe voorkom ik dat ik aan het eind van de week weer naar huis ga met het gevoel niets te hebben gedaan van wat we hier hadden kunnen doen, of erger nog: hadden moeten doen?