vakantie

Afgelopen week besloot ik vakantie te houden. Dat klinkt mij vreemd in de oren voor een verblijf thuis. Want ik heb al geen werk en doe heel weinig aan hobbies, dus zou elke dag vakantie kunnen zijn. Maar zo voelt het niet. Elke dag is er het "moeten". De huishoudelijke dingen, maar zeker ook het nalopen van al die niet nagekomen afspraken van anderen, om alsnog te krijgen waar ik recht op heb/had. Even los van de tijd die dat in beslag neemt, voelt het als een loodzware belasting. En dan al die dingen in en rond het huis die aandacht verdienen. Een nieuwe wasmachine die mogelijk niet goed functioneert; het installeren van een nieuwe Windowsversie op de computer omdat het huidige operating system niet meer wordt onderhouden; kopen en vervolgens ruilen van allerlei spullen, voor mijzelf, mijn vrouw, het huis of anderen. Al die dingen vereisen aandacht en tijd. En alleen al de druk daarvan, ligt me zwaar op de maag, elke dag.

Dus om enkele dagen daarvan afstand te doen, vakantie te nemen zogezegd, dat is voor mij bijzonder. Meestal gebeurde dat alleen bij ook een fysieke afwezigheid: niet thuis zijn. Zijn we eens een weekje weg, dan vind ik het juist prettig om al die zaken achter te laten en er geen aandacht aan te schenken. Thuis komen heeft dus altijd de nare bijsmaak van die berg van "moeten" die me dan weer in het gezicht staart.

Therapeuten hebben me vaker gewezen op het gebrek aan vakantie, waarbij ook het hoofd even niets hoeft. Maar het valt me zwaar om mijn "plichten" te verzaken, ook al is het voor een week of zo. Toegegeven: ik verzaak heel vaak. Maar dat maakt het niet makkelijker. Het gevoel dan toch eindelijk iets op te pakken dat ik zo lang heb laten liggen, drukt zwaar. En dus lukt het ook deze keer niet om me helemaal aan het vakantiegevoel over te geven.

Steeds vaker word ik 's ochtends wakker met een golf van paniek. O shit, ik MOET nu dit of dat gaan doen, anders.... Daar spelen deadlines vaak een rol in. Garantiekwesties, belastingaangifte, goederen ophalen of juist terugbrengen, beloftes gedaan om iets te zullen doen wat ik nog steeds niet gedaan heb. Vroeger had ik die paniek niet zo vaak. Nu komt het meerdere keren per week voor. Niet alleen 's ochtends. Ook al ik 's avonds doodmoe in bed stap en verwacht binnen de kortste keren in slaap te zullen vallen. Ineens schiet iets me te binnen: ik MOET nu toch echt....vergezeld van die golf van paniek. Een voelbare golf trekt door mijn lichaam. Stress, misschien ook wel iets van hulpeloosheid, schaamte.... Ik kan het niet goed benoemen. Maar van rustig inslapen is dan ineens geen sprake meer.

Ik ga mijn bed dan maar weer uit en probeer mijn gedachten te verzetten zodat het niet meer in mijn hoofd zit. Wat ik probeer te vermijden is het onderwerp zelf op te pakken. Of dat goed is, weet ik niet. Voor kleine dingen kan het de stress snel bezweren. Zoals: heb ik de deur wel goed op slot gedaan? Maar een belastingaangfite ga ik niet midden in de nacht oppakken. Ten eerste weet ik al van tevoren dat ik daarin vast ga lopen. Bovendien neemt het teveel tijd in beslag om 'even' te doen.

Wanneer ik fysiek op vakantie ben, komt dat nauwelijks voor, zolang ik me maar met andere dingen kan bezig houden, zoals het maken van foto's, bijvoorbeeld. Thuis "op vakantie" lukt het me niet deze paniekmomenten te bezweren. Sterker nog: ze lijken vaker voor te komen. Ik heb dan wel gezegd dat ik vakantie heb, maar ik ben thuis en kan dus dingen oppakken. Alsof het zinvol is om door die stressvlagen bij de les gehouden te worden.

En dan zijn er de vakantie-activiteiten. Ik gaf me over aan het kijken van films. Deed ik vroeger vaker en mocht ik graag doen. Buiten de vakantie om doe ik dat veel minder. Maar nu heb ik vakantie, ook al ben ik thuis, dus 'mag' het. Althans, dat hield ik mijzelf voor.

Zo zit ik 's middags een film te kijken die ik al lang ken, en bekruipt me de vraag of dit nou wel verstandig is. Zou ik niet beter..... Een stukje fietsen. Da's gezond; veel meer dan op de bank een film kijken. Ik steek er ook meer van op. Boodschappen doen. Moet toch gebeuren, en dan ben ik er tenminste even uit. Zo krijgen zelfs vakantie activiteiten een saus van "moeten" mee; voorwaarden waaraan ze zouden moeten voldoen om "verantwoord" te kunnen zijn. Terwijl een van de prettige ideeen rond vakantie is, dat het even niet zo verantwoord hoeft. Tenminste, dat gevoel heb ik daarbij. Ik hoef niet netejs gekleed te gaan, geen sociale contacten te onderhouden die ik niet leuk vind, geen werk te doen, en ook al minder "verantwoord" te eten.

Zelfs mijn vakantie is dus niet zonder strijd, of regels. Met dit verschil dat de regels mijzelf niet eens duidelijk zijn. Het is als met aan de lijn doen: ik wil eens lekker kunnen eten waar ik zin in heb, maar op de achtergrond blijft een stemmetje roepen dat ik aan de lijn moet denken en niet zomaar mag eten waar ik trek in heb. En dus is het genot van elke zondiging al meteen zoveel minder dat het zinvol wordt je af te vragen waarom je nog zondigt. Zo eindigt de thuisvakantie voordat die goed en wel begonnen is.

Aan elke vakantie komt een einde, ook die welke je thuis 'viert'. En ik kan het niet maken om er meteen maar een week aan te plakken. Vind ik. Er staan ook alweer andere vakantieweken in de planning. Weken die wel buitenshuis worden gehouden. Misschien dat ik daar dan wel echt tot rust kan komen.