vallen en opstaan

Waar ik het vooral moeilijk mee heb, is als mensen me laten vallen. Ik word daar nu weer mee geconfronteerd. Een hobbyclub heeft me eruit gegooid, en op zo'n manier dat wel erg duidelijk is dat er geen greintje respect (meer) voor me was. Dan zie ik weer hoe sterk het sociale aspect in alles is. Als je sociaal zeer vaardig bent, kan je anderen qua prestatie volkomen in de stront laten zakken, je zal toch weer in de groep opgenomen worden, omdat je nou eenmaal "zo'n aardige vent" bent. Ik werkte het hardst van iedereen, probeerde me volledig aan te passen, deed nooit een beroep op mijn autisme om me ergens onderuit te wurmen ofzo, nam dus mijn verantwoordelijkheid. En dan blijkt dat "de groep" me dingen zei die niet klopten, zoals "alles gaat goed", of "er is niets aan de hand". Als sociaal vaardige kijk je daar misschien doorheen, voor een autist is wat je zegt ook wat je bedoelt. Ondertussen braken ze achter mijn rug mij volkomen af, tot het punt dat er geen andere oplossing meer was dan me eruit te gooien.

Dan blijkt dat op een vlak een autist sociaal nog wel functioneert: dat doet namelijk verdomde pijn. Zo in de steek gelaten worden, alles in de schoenen geschoven krijgen. Met als enige conclusie: dat gaat een volgende keer weer gebeuren, want zo zijn de mensen zou eenmaal. Hier ging het dan ook nog om "christelijke" mensen, gelovigen. Maar de Apostelen konkelden zeker ook achter Christus' rug, want in de behandeling van hun medemens zijn ze geen haar beter dan dames die op hun uiterlijk een carrière weten te bouwen, of tweedehands autoverkopers.

Een depressie ligt snel op de loer. Ik heb er mijn hele leven al last van gehad. Zo bekeken is mijn veerkracht en wilskracht ongelooflijk, want ik heb nog steeds geen zelfmoordneigingen en probeer toch steeds opnieuw in enig sociaal verband te functioneren.

Maar misschien is dat nou juist niet zo slim.....