Ik kom voor het eerst bij een fysiotherapeut.

Ik neem ruim de tijd om er te komen, en kijk dus niet op dat ik in het wachthoekje — je kan het geen wachtkamer noemen — mezelf ruim vijf minuten moet bezighouden. Ik doe dat door rond te kijken. Deze praktijkruimte voldoet niet aan mijn verwachtingen. De therapeut overigens ook niet. Daar had ik me een meer concrete voorstelling van gemaakt dan van de praktijkruimte. Maar iets meer dan twee heel verschillende stoelen in een hoekje geperst met uitzicht op een soort balie die vol staat met pamfletten en waarachter het al even vol staat met kantoorapparatuur, had ik wel verwacht. Het is nauwelijks een ruimte te noemen; meer een brede gang. Een klein klokje op de 'balie' vertelt me dat ik dan wel op tijd ben voor de afspraak, maar de therapeute niet. Dat schiet gelijk in het verkeerde keelgat. Nou ben ik onderhand er wel aan gewend dat in de zorg de zorgverlener vaak te laat begint aan de gemaakte afspraak. Ik kom dan ook niet meer ruim tevoren als ik weet wat de reistijd is. Misschien is het doordat ze zo sympathiek over kwam in het eerdere contact via email en telefoon, dat ik dit er moeilijk mee kan rijmen. Na een kwartier denk ik: als zij denkt te laat te kunnen beginnen, hoef ik ook niet op tijd te zijn.

Vijf minuten later ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ze heeft voor mij een dubbele afspraak gepland. Ik verwacht dat er daar nog eentje van over blijft, nu ze al bijna een half uur achter loopt. Ze begint met de "intake". Daar worden vragen bij gesteld als wat mijn beroep is, en waarom ik niet meer werk. Beide zijn, in mijn ogen, irrelevant in deze context. In plaats daarvan zit ik een hele tijd te vertellen over het proces dat leidde tot mijn diagnose, terwijl in mijn achterhoofd ik me afvraag: waarom? Is dit niet zonde van de tijd? Maar ze blijft maar doorvragen.

Na een half uur ofzo hoor ik mensen binnen komen in de gang achter de deur. Daardoor zit ik er nog onrustiger bij. Die mensen willen ook op tijd aan de beurt zijn. Waarom gaat ze dan maar door? Het is toch onbeleefd mensen te laten wachten? En voor mij had je toch meer tijd uitgetrokken dan nodig? Want die hele verhalen die ze blijkbaar wil horen en vertellen, hadden ook vermeden of sterk ingekort kunnen worden. Daarnaast: kunnen die mensen niet precies horen wat ik allemaal antwoordt op de zeer persoonlijke vragen?

Naast dat de praktijkruimte tegenvalt, ziet zij er ook helemaal niet uit zoals ik me had voorgesteld. Ze komt in eerste instantie veel minder sympathiek over. Gaande het gesprek gaan haar ogen wel weer vriendelijk en geïnteresseerd staan, maar de eerste indruk is niet positief. Als ze tegen het einde van onze sessie ook nog met een 'contractje' komt, zijn de rapen wel gaar. Het is een A4-tje met "huisregels". De eerste is dat zij er van uit gaat dat de cliënt altijd op tijd is. Weinig verderop staat dat afspraken altijd kunnen uitlopen en ze vraagt begrip daarvoor. De andere regels dringen niet eens meer tot me door. Het idee dat ik mijn handtekening moet zetten onder deze "huisregels", stuit me tegen de borst. En dan ook nog de reden van dit papiertje. Er staat: "Voor onze administratie." Moet je de cliënt-zorgverlener-relatie nu meteen al beginnen met zo'n misleidende opmerking? Hoezo "voor onze administratie"? Wat beoog je hier dan mee te administreren? En waarom ben jij de enige die zulk een administratie bijhoudt? Waarom moet dat ondertekend worden, terwijl de zaken waar het om gaat zonder handtekening af kunnen?

Natuurlijk komt de verontwaardiging daarover pas goed op gang als ik al uren thuis ben. De volgende dag besluit ik haar een email te sturen met de mededeling dat ik die verklaring niet ga ondertekenen, en dat ik verwacht dat onze relatie daarmee ten einde is, tenzij anders vermeld. Daar lever ik dan wel 2 fysiotherapiesessies voor in. Nou heb ik er gelukkig ruim voldoende in mijn aanvullende verzekering. Maar toch stuit ook dat me tegen de borst. Als ze bij het maken van de afspraak met dat papiertje op de proppen was gekomen, had ik deze verspilling kunnen voorkomen.

Nee, te weinig van deze afspraak komt in de buurt van mijn verwachtingen. En ik vraag me af of ik wel weer de enige moet zijn die zich aan de ander aanpast.