verwerken
Zo'n maand na de Asperger-diagnose, nu alweer anderhalf jaar geleden, dacht ik het wel zo'n beetje verwerkt te hebben.
DUH....!!!
Ja, zo naief kan ik dus zijn.
Ik ging verder zoals ik altijd deed, terwijl ik de indruk had dat er iets veranderd was. Nu, na anderhalf jaar dus, komt de boosheid pas goed boven, en denk ik: waarom nu pas? Bij de cursus psycho educatie zaten mannen die de diagnose enkele weken tot hooguit enkele maanden eerder gekregen hadden. Zij hadden het iedereen verteld en waren verder gegaan met hun leven. En ik? Ik heb het niemand verteld, en ging verder alsof er niets aan de hand was.
Ja, het is niet slim, dat kan ik ook wel bedenken. Maar hoe doe je dat: verwerken?
Ik mailde mijn therapeut dat ik meer sessies wilde, in de hoop de verloren tijd een beetje goed te kunnen maken. Hij mailde terug dat het proces tijd nodig heeft, en meer sessies het niet versnellen. Deed me denken aan de zogenaamde Nolan-curve. In de hoogtijdagen van informatisering, toen iedereen wilde overstappen naar gecomputeriseerde informatieverwerking, waren er ook die een shortcut wilden volgen; dump het eind van het proces op de gebruiker, en je hoeft niet opnieuw het wile uit te vinden. Wat bleek: iedereen MOET voor zichzelf dat wiel uitvinden, anders kan er niet gereden worden.
Zo zit het met verwerken dus blijkbaar ook. En na een halve eeuw van ongecheckt autisme is dat nogal een klus.
Ik ben boos, vreselijk boos, op allerlei mensen. Mensen waar ik direct mee te maken kreeg, mensen waar ik slechts indireect mee te maken kreeg. En op mijzelf. Voor alles wat ik niet gedaan heb. Voor alles wat ik nog steeds niet doe, ongeacht de oorzaak daarvan. Ik ben zo ongelooflijk pissed. Misschien wel op het hebben van Asperger? Nee, op het niet hebben kunnen aangrijpen van al die kansen die ik heb gehad. Vooral op alle mensen die daardoor zo lekker over me heen zijn gelopen. En op iedereen die dat heeft laten gebeuren.
Ja, dat is een hele club.
Dus hoe ga ik dat verwerken?
You tell me.
Dat wiel moet ik nog uitvinden.