Vloeken in de kerk
Ik mag het natuurlijk helemaal niet zeggen...of schrijven. Maar ik doe het toch. Ik huil niet om prins Friso.
Ik vind het erg; heel erg. Voor hem, voor zijn vrouw en kinderen, voor zijn moeder, en de rest van de familie. Dat is een overlijden, door welke oorzaak ook, vaak. Zolang de verstorvene het leven nog niet de rug had toegekeerd, is er weinig troost. En toch huil ik niet om prins Friso. Waarom? En om wie huil ik dan wel?
Wat hebben Ayrton Senna en prins Friso met elkaar gemeen? Beiden stonden in de publieke belangstelling. En, belangrijker voor dit betoog, beiden hadden veel te verliezen. Heel veel. Een succesvolle carrière, een mooie vrouw, geweldig huis, buitengewone familie en het geruste hart dat ze nooit geldproblemen zouden hebben. Zoveel te verliezen, dat vele honderdduizenden mensen om hun heengaan rouwden. Zo erg vonden zij het.
Ten eerste, en nogmaals: natuurlijk was/is het erg. Maar dat gezegd zijnde kon ik in beide gevallen mijn mening niet onderdrukken: ik vind het nog veel erger voor degenen die niets meer te verliezen hadden.
De mensen die, zonder daar zelf iets aan te hebben kunnen doen, in het verdomhoekje terecht zijn gekomen. Mensen die GEEN mooie vrouw voor zich konden interesseren; mensen die ondanks heel veel solliciteren niet eens een armoeiïge carrière konden bereiken; mensen die het niet redden om in een eigen woning (gehuurd of niet) te leven; mensen wier familie zich niet om hen bekommert. DAT vind ik VEEL erger.
Maar ja, DIE mensen komen niet in het nieuws. Of het moet zijn dat ze voor een trein gesprongen zijn. Zoals die jongen en meisje die op school zo gepest werden. Die overigens wel een dak boven hun hoofd hadden en familie die om hen gaf. Dus in vergelijking zeker nog niet het ergste geval. Maar het verlies van die schooljeugd betreur ik veel meer.
En dan de dakloze, of eenzame psychiatrische patiënt, verstoten door zijn familie. De man die altijd vrijgezel is gebleven omdat hij niet glad genoeg was om een meisje te versieren. Erger dan prins Friso met zijn Mabel en twee prachtige kinderen. In mijn ogen.
Maar treur je dan niet om wie achter blijft? Nee. Hoe erg het ook voor hen is, want daar wil ik niets van af doen. Maar ook zij hebben een resources waar maar weinigen aan kunnen tippen, en al helemaal niemand die aan het eind van zijn latijn is. Zij redden het wel. Bij de weduwe van een jonge politiemanmet drie kleuters is dat nog maar de vraag. Mensen die slachtoffer zijn geworden van een ernstig misdrijf en daar de rest van hun leven door zien uiteenvallen. Erger; in mijn ogen.
Dus nee, ik zal niet huilen om prins Friso. En ook niet om het overlijen van enig ander die het ZO goed in zijn leven heeft gehad. Ik huil voor degenen die dat allemaal NIET hebben mogen proeven. Want dat zij daartoe ook nooit meer de kans zullen krijgen, DAT is pas een echt drama.