voordringen bij de kassa
Om er even uit te zijn, loop ik naar de lokale AH voor een paar boodschapjes. Het is redelijk druk. Toch zijn er maar 2 kassa's open. Ik sluit aan bij een van de twee rijen. Een man komt met zijn karretje naar me toe rijden om aan te sluiten bij de rij. Dan komt een medewerker aangelopen die zegt: "Kassa 3 gaat ook open." Nou is mijn gehoor niet meer wat het was. Bovendien dringt alles traag tot me door. Ik spurt dus niet meteen met eeen rotvaart naar kassa 3. Als ik de situatie begrepen heb en heb gezien wat kassa 3 is, loop ik daar naartoe. De man met het boodschappenkarretje is dan al die kant op gaan rijden en blokkeert mijn weg. Hij gooit zijn spullen op de lopende band als ik zeg dat ik vóór hem was. Waarop hij zegt: "Jij stond in die rij," en hij knikt met zijn hoofd naar de rij waar wij allebei bij aangesloten hadden.
Het gebeurt vast veel. En voor de meesten zal het niet meer zijn dan een tijdelijke irritatie die ze er van over houden. Ik echter voel me in mijn bestaan bedreigd. De lul ging in tegen de mores die in onze samenleving gelden. Als ik die tenminste eindelijk goed heb begrepen. En zo niet, dan is het bedreigend omdat ik dan met mijn neus op het feit gedrukt wordt dat zelfs op mijn gevorderde leeftijds ik de wereld nog steeds niet zie zoals die in elkaar steekt. Dit is dus geen kleine irritatie. Ik ben er echt ondersteboven van. Pas als de man al lang verdwenen is, bedenk ik hoe ik de situatie eigenlijk had moeten aanpakken. Diverse scenario's waren denkbaar. Maar op het moment ben ik zo van slag door wat er gebeurt, dat ik niet de ruimte heb om die scenario's toe te laten en te zien.
Op weg terug naar huis neemt de woede niet af. Ik neem me van alles voor in het geval ik hem nog eens tegen kom. Eigenlijk zou ik willen dat ik dit soort dingen snel vergeet. Helaas is dat niet zo. Of dat ik er gemakkelijk overheen kan stappen en denken: misschien had ik in zijn positie wel hetzelfde gedaan. Wat overigens alleen zo zou zijn als ik grote haast heb, wat hij niet had. En dan nog zou ik het wsaarschijnlijk vragen aan degenen die eigenlijk vóór mij waren. Deze man treedt met zijn grote schuivers op iets dat als een fundamrentele vrijeheid voelt, een stukje respect dat mij ten deel zou moeten valllen zuiver op grond van het mens zijn. Ik hoor al niet tot dat deel van de mensheid dat sociale situaties doorgrondt, kan netwerken en manipuleren. Dat mij nu op deze manier ook het behoren tot de groep "mens" wordt ontnomen door gewoon maar over me heeen te lopen, voelt dus echt als diep kwetsend, uitermate schokkend, potentieel gevaarlijk en fundamenteel oneerlijk.
Een dagelijkse praktijk die niet overeen komt met wat ik in mijn 58 levensjaren meen te hebben waargenomen, veroorzaakt door de handelingen van 1 persoon op 1 moment. Tel al dit soort momenten bij elkaar op en je begrijpt misschien waarom ik het grootste deel van mijn leven depressief ben. Want elke keer dat me zoiets als dit overkomt, en dan heb ik het beslist niet alleen over supermarktkassaleed, stort mijn wereld een beetje in. Stort ik een beetje in. Als autist kan ik alleen gelukkig in het leven zijn als het voldoet aan mijn verwachtingen. Let wel: niet "voldoet aan mijn wensen", want ik weet ook wel dat dat nooit zal gebeuren. Maar aan de verwachtingen die het observeren van menelijke interacties door de jaren hebben opgeworpen.