waar moet je kijken?

"Like when someone has a lazy eye. You don't know which eye to focus on," zegt Peanut, een van de buikspreekpoppen van Jeff Dunham. Maar niet alleen wanneer iemands ogen niet dezelfde kant op kijken, heb ik moeite met wat en wanneer aan te kijken.

Het is lastig als je iemand voor je hebt waarvan één oog een andere kant op lijkt te kijken. Het voelt alsof ik aan het discrimineren ben wanneer ik maar naar één oog kijk. Want als dat het oog is dat rechtuit kijkt, hoe weet ik dan dat niet juist dat oog van glas is en ik de persoon in kwestie dus juist niet aan kijk? Of nee, het lijkt op wanneer je een vrouw voor je hebt met een fantastische voorgevel. Constant moet ik de neiging onderdrukken naar die boezem te kijken, in plaats van naar haar ogen. Maar ook naar haar ogen wil ik niet staren. Dus waar kijk je dan wèl naar?

Hetzelfde probleem had ik onlangs. Ik kwam een jong stel tegen. Een vlotte, aardige jongeman en een kleinere, jonge vrouw. En met haar had ik meteen problemen. Zij is van het soort dat je gelukkig maar weinig tegen komt, maar waar ik altijd van in de war raak. Werkelijk belachelijk mooi. Waarbij je denkt: als God dit kon maken, waarom heeft hij de meeste andere vrouwen dan zoveel minder bedeeld? En dat zonder hulpmiddelen. Geen overdreven make up, geen push up, geen extensions of andere Barbie-onzin. Een natural beauty. Zo eentje waarbij vergeleken Mona Lisa en Venus van Milo maar gewoontjes zijn.

Ik voel de neiging nergens anders meer naar te willen kijken. En van de weeromstuit ben ik helemaal kwijt of ik haar nou juist veel of weinig aan kijk, of ik wel naar de sociaal correcte delen van haar kijk. En ik vraag me ongerust af of het opvalt, mijn kijkworsteling. Ik voel de jongman kijken, die zo duidelijk verliefd op haar is. Hij straalt. Zij straalt trouwens ook, wat haar nog meer onweerstaanbaar maakt. De verliefdheid tussen die twee spat er werkelijk af. En bij een vrouw die zo belachelijk mooi is, is dat onweerstaanbaar. En ik heb geen idee hoe daarmee om te gaan.

Toen ik mijn vrouw ontmoette, had ik dat probleem ook, zij het in iets andere mate. Wanneer je iemand ontmoet op een 'date', een romantische afspraak, dan zit de seksuele spanning in de lucht. En dus wil ik haar anatomie goed bestuderen nog voordat die zich geheel openbaart. Wil ik met haar naar bed? Wat zijn haar mooiste delen? Waar wil ik mijn aandacht als eerste op richten?

Met een vrouw die ik voor een heel andere gelegenheid ontmoet, een die niets met romantiek of seks te maken heeft, zit de indruk die ik van haar verschijning krijg me veel meer in de weg. Met de meeste vrouwen levert dat geen problemen op. Ze kunnen er leuk uitzien, een extra blik waard misschien wel, maar meer ook niet. Maar zo heel af en toe komt iemand in mijn blikveld waarvan ik me meteen afvraag: hoe is het in Godsnaam mogelijk zó mooi te zijn?

En dan ben ik dus de kluts kwijt en moet ik alle zeilen bijzetten om bij de les te blijven, bij waar ik voor kwam. Tijdens het contact draait mijn hoofd overuren om steeds weer af te wegen of wel sociaal acceptabel is wat ik aan het doen ben: waar ik naar kijk en hoe lang. En achteraf moet ik vechten tegen de gedachte terug te willen om opnieuw en langer naar haar te kunnen kijken. Wat ik met haar zou willen, weet ik eigenlijk niet. Ook dat is verwarrend. Ik bedenk achteraf dat ik niet naar 'seksuele' plekken heb gekeken. Het was haar gezicht waar ik maar niet van weg leek te kunnen kijken.

Maar ja, dat is verboden, hè. Dat is niet sociaal acceptabel, heb ik geleerd. Door schade en schande, welteverstaan. Maar hoe er wel mee om te gaan, dat heb ik nog niet geleerd. En dat zou ik toch wel graag nog eens doen.