wachten
Ik zit te wachten op een monteur. Ik heb de man zelf besteld. En toch zit ik in de zenuwen.
We hebben een lek in de rioolafvoer. Daar moet wat aan gedaan worden. Nou ben ik nogal snel van: dat kan ikzelf ook wel. Maar na vele levensjaren en even zovele –lessen is het me dan toch opgevallen hoe vaak dat niet gebeurt. Omdat het een dringende kwestie is, moet er een vakman bij komen. En daar raak ik meteen al van in de stress.
In het verleden is het helaas vaker voorgekomen dat de ingehuurde vakman werk afleverde dat een echte ‘vakman’ onwaardig is. Teveel mensen verhuren zich als specialist, om vervolgens werk af te leveren dat de amateurstatus niet is ontgroeid. Zeker in de wereld van klusbedrijven. De naam zegt het eigenlijk al. Klussen. Dat is wat amateurs doen. Aannemers zijn mensen die bouwwerkzaamheden op professionele schaal (laten) verrichten, klussers zijn prutsers. Zo voelt het. En dat blijkt ook nogal eens op te gaan. Zo is ons dak door een klusser vernieuwd, onze badkamer door eentje aangelegd, het verlaagde plafond door zo iemand aangebracht.
De meeste zelfstandig ondernemers in de klusbranche weten zich prima te presenteren. Professioneel, vertrouwenswaardig, kundig. Ik trap daar elke keer weer in. Het zou me niet verbazen als daar die stress vandaan komt. Het voelt alsof ik als blinde wordt losgelaten in een volkomen vreemde omgeving. Ik zwaai maar wat in het rond met mijn blindenstok, maar heb geen idee wat te verwachten. Dan komt er iemand die me vriendelijk bij de arm neemt en zegt: het komt allemaal goed. Om me vervolgens in zeven sloten tegelijk te laten lopen en me dan aan mijn lot overlaten.
Maar het is natuurlijk ook de verandering. Elke keer dat zo iemand het huis binnen moet komen, voelt dat als een lichtelijk soort aanranding. De stilte van het huis en mijn aanwezigheid daarin, wordt aangetast door iemand die iets overhoop zal/moet gaan halen om het gewenste resultaat te kunnen bereiken. Ook onbekend is hoe laat die man (het is mij nog niet overkomen dat een vrouw voor zoiets op kwam dagen) op de stoep zal staan. Je spreekt wel een tijd af, maar daar mag je niet al teveel waarde aan hechten. En dus zit ik gespannen te wachten tot het moment eindelijk aangebroken is. En als de man weer weg is, voelt het alsof ik mijn dag eindelijk voort kan zetten. Of beginnen zelfs. Want tot dat moment stond toch bijna alles in het teken van wachten. Afhankelijk van het afgesproken tijstip, durf ik nauwelijks onder de douche te gaan staan, naar de wc te gaan, de hond uit te laten, een boodschap te doen. Want stel dat net op dat moment, ook al was op die tijd niet afgesproken…..
Iets soortgelijks gaat op voor in ontvangst te nemen pakketjes. Mijn middag ligt stil tot ik het pakket in handen heb. En daarna ben ik nog zo ontregeld van het wachten, dat ik niet weet hoe de rest van de dag productief te kunnen zijn.