West Pakistaans
Ik ben West Pakistaans doof, het tegenover gestelde van Oost Indisch, zeg maar. Ik wil mijn vrouw wel verstaan, maar door leeftijd en lawaaidoofheid lukt dat vaak niet.
Wat niet helpt, is dat mijn vrouw de neiging heeft zachtjes te blijven praten, ook als er storende geluiden zijn, zoals van de douche waar ik onder sta, de afzuigkap in de keuken, een tv waar zij naar zit te kijken, het feit dat meerdere muren en een verdieping ons scheidt, of pizzakoeriers die langs denderen. Een man wordt blijkbaar geacht zijn vrouw onder alle omstandigheden uit het omgevingsgeluid te kunnen filteren en feilloos te verstaan wat zij zegt.
Nu denk je misschien: dan hoor je het niet, so what? Op het geven van geen reactie staat meteen de straf van irritatie aan haar kant, en de verwachting dat je dat goed maakt op één of andere wijze. Dus dat wil ik vermijden. En zo begint het Enigma-achtige proces in mijn brein om van de zeer schaarse informatie die dan toch binnen gekomen is, iets te maken wat zij gezegd zou kunnen hebben, zodat ik daarop kan reageren. Factoren die daarbij meespelen zijn:
- Het onderwerp dat het meest recent aan de orde was
- Iets waar zij mee bezig is
- Haar figuur/uiterlijk, werk of familie (in die volgorde)
- Iets waar ik mee bezig zou moeten zijn
- Iets dat ik vandaag gezegd heb.
Dat vereist een hoop rekenkracht, en tijd die ik niet heb. Ik moet dus meestal een gok wagen. En die komt nogal eens verkeerd uit. Zo hoorde ik vanmorgen, toen mijn vrouw zich had aangekleed, het woord “vet”. Zij zal dat nooit gebruiken in de context “vet cool”. Dus kom ik meteen bij punt 3: figuur/uiterlijk. Iets waar vrouwen altijd vreselijk over klagen, ook al is er weinig te klagen. Verder kon ik alleen opmaken uit de geluiden dat het een onvrede betrof en dat aan “vet” een kort woord vooraf ging. Ik gokte dat zij zichzelf vet vond — dat zou niet de eerste keer zijn — en zei dus zo snel als ik de berekening gemaakt en de gok gewaagd kon hebben: “Helemaal niet; je bent gevuld. Goed gevuld.” Even bleef het stil, toen zei ze, dit keer wel goed verstaanbaar en direct tegen me: “Ik had het over mijn haar.”
Dan weet je al dat die misgok je wat gaat kosten. Overbodige discussie, ondermeer. “Dus jij vindt mij vet?” kwam er toen. “Ik zei net juist van niet,” kon ik inbrengen, maar de schade was al gedaan.
Vrouwen… Het zijn ingewikkelde wezens, helemaal voor een autist. Er wordt zelden gecommuniceerd op het letterlijke vlak, waar wij tenminste wat mee kunnen. En er wordt altijd ene reactie verwacht, ook als die eigenlijk overbodig is. Instemming, ontstemming, ondersteuning, een lach, een traan, een schouder om op te leunen.
Vreselijk ingewikkeld allemaal. Helemaal als je ook nog eens West Pakistaans doof bent.