Wonderland

Ik begin me een voorstelling te maken van hoe Alice zich in Wonderland moet hebben gevoeld. Ik krijg alleen maar heel vreemde dingen terug op de doodnormaalste acties van mijn kant. En ik snap niet waarom.

Mijn vader bestond het (weer) om te vragen hoe het toch kan dat dat soort dingen altijd mij treft. Het antwoord is — ik zei hem dat ook — dat het helaas duizenden elke dag opnieuw overkomt. Het komt voort uit dat mensen hun werk niet goed doen. En dat soort mensen bestaat waarschijnlijk al vanaf het begin van de mensheid.

Ik bood op een mobieltje dat op marktplaats werd aangeboden. De koper, een zekere Tamara  die in Groningen zou wonen, ging akkoord. Prima. Ik ben gewend aan de volgende procedure voor deals op marktplaats: je doet een bod, als de koper dat accepteert, vraag je diens bankrekeningnummer, daar maak je het afgesproken bedrag op over, en zodra die dat binnen heeft zien komen, wordt het artikel opgestuurd. Tenzij je het gaat afhalen, in welk geval het allemaal wat simpeler is. Maar helemaal naar Groningen tuffen, dat doe ik nergens voor. Zoveel energie heb ik niet meer ter beschikking.

Tamara ging akkoord. Zij geeft een rekeningnummer met naam door en vraagt wanneer ze het geld kan hebben. Het is vrijdagavond, dus dat gaat maandag worden. Banken, hè. Ik maak het geld meteen over, maar inderdaad: pas op maandag vindt de overboeking plaats. En dan blijft het stil. Ik mail nog een keer of drie naar Tamara, maar ik hoor niets. Ruim een week nadat wij de deal sloten, mail ik nogmaals met het dringende verzoek om een reactie. Nu zegt ze een foutje te hebben gemaakt in het rekeningnummer. Jammer dan. Ik heb in haar ogen dus niet betaald en krijg geen telefoon. Op zo'n moment krijg ik dat Alice-gevoel.

Even los van hoe fout het in juridische zin is, dat je überhaupt probeert zulke nonsens te verkopen, daar ben ik al helemaal door van de kaart. Het moet toch iedereen onmiddellijk duidelijk zijn dat dit niet klopt? Hoe kan je nou denken dat ik daar in trap?

Ik stuurde oud filmmateriaal op om te laten digitaliseren. Ten eerste duurt het weken eer de man eindelijk aan de klus begint, maar als hij klaar is, is dat tevens het laatste dat ik merk. Dus maar weer contact opnemen. Nee hoor, het is verstuurd; maandag, aangetekend. Dus waarom is het er dan nog niet de volgende zaterdag? Karl zal het nakijken. En dan komt het: het is naar België gegaan, omdat Karl per ongeluk onderaan de adressticker nog België had staan. Je presenteert jezelf als bedrijf, maar gebruikt tweedehands adresstickers? Of hoe moet ik me dat voorstellen? Is er überhaupt een IJsselstein in België? Hadden de posterijen niet op de postcode meteen moeten vaststellen dat het niet om een Belgisch adres kon gaan? Dus weer: hoe kan het dat NIEMAND zijn werk goed heeft gedaan in deze kwestie?

Ik vroeg offertes voor het plaatsen van dubbel glas in de voorgevel van ons huis. Om eerst vooral veel niks te horen, dan offertes die niet op ons huis slaan te krijgen, waarna weer die oorverdovende stilte. Als je het werk niet wilt doen, waarom dan ja zeggen op de vraag om een offerte?

Ik kan er echt niet bij. Ik grijp maar naar pillen, want het gezond verstand is niet opgewassen tegen zoveel domheid. In de zin van: denken dat de aangevoerde argumenten of werkwijze ook maar enigszins geloofwaardig zijn. Bij een bepaald niveau van stupiditeit weet ik me gewoon geen raad meer. Het doet me denken aan de man die in de oude serie Showroom zat. Hij was palingvisser geweest, maar nu met pensioen, en een devoot gelovige. De aanwezigheid van God kon je overal om je heen zien. Zie je die boom daar? Heeft God gemaakt.

Toen kwam het onderwerp maanlanding ter sprake. Hij begon smalend te lachen. "En dah geleuvde gij!" riep hij uit met een pruim in zijn mond. "Dat heb ik gezien," zei Jan Fillekers. "Dah kannie",  sprak de gelovige. "Onmeuglijk." "Maar wat heb ik dan gezien," vroeg Fillekers weer? "Een schim!" De oude man was onverbiddelijk. Het bestaan van een boom was onomstotelijk bewijs van het bestaan van God, maar het bestaan van honderden foto's, honderden uren aan videomateriaal, de getuigenissen van meer dan tien veelal gelovige astronauten die zelf op die maan gewandeld hebben, al dat bewijs betekent niets. Nee, in plaats daarvan moeten we een palingvisser geloven......

Het past niet in het plaatje dat werkelijkheid heet. Zoals de Amerikanen dan zo mooi zeggen: "Square pegs in round holes." Het is eenvoudig onmogelijk, en iedereen met een IQ boven de 85 ziet dat onmiddellijk. Geen ontkomen aan. De logica ervan zit zo muurvast, dat niets of niemand in de hele wereld kan verhelpen dat de conclusie is en blijft: hier klopt echt helemaal niets van!  Maar toch doorgaan met die onzin. Toch blijven zeiken.

Ik kan daar echt niet bij.

Dus wees gewaarschuwd: Tamara, ook wel gaand onder de naam Boeddha, alias D. Geertsma uit Groningen, is niet te vertrouwen, en volgt een logica waar zijzelf op geen moment van haar leven aan ten prooi hoopt te vallen; omdat het de reinste onzin is. Zij vindt zichzelf het slachtoffer, hoezeer zij ook verantwoordelijk is voor de gemaakte fout.

Zij is nog stommer dan de zoon van oom Frits. Uweetwel, de oom van Godfried Bomans. "Eén zoon was zo dom, dat hij het zelf in de gaten had," vertelde Bomans eens. Zo niet Tamara. Dan drijven gedachten onwillekeurig af naar eugenetica...... Toch? Want dat zoveel domheid anderen zou mogen opvoeden, is een schrikbeeld aan het worden.

Maar misschien is het gewoon mijn weerstand toe te geven aan de notie te zijn opgelicht.