ziek

In een van de weinige sociale omgevingen van mij, werd iemand ziek. Zo nu en dan kwamen berichten door over hoe het met de zieke ging. Er kwam zelfs ziekenhuisopname aan te pas. Vanuit de groep werd actie ondernomen: een kaartje en een fruitmand. Prachtig. Ik dacht: dat is geregeld. Maar niet dus. Toen de zieke weer naar huis mocht, kwam er een email met dank voor alle kaarten en telefoontjes van medeleven. Oeps; niet aan gedacht.

Hoe moeilijk is dat, vraag je je misschien af. Nou: heel moeilijk dus. Ik kan wel informeren naar hoe het gaat en het verhaal aanhoren, maar bellen....? Ik zou niet weten wat ik zeggen moet. "Goh wat erg voor je"? Heb je daar wat aan? In dit soort gevallen denk ik aan wat iemand eens tegen me zei: doe wat je zou willen dat zij bij/voor jou zouden doen. En dus bel of schrijf ik juist niet. Want ik zou me dan opgelaten voelen; denken dat ik een tegenprestatie moet leveren. Daar heb ik helemaal geen zin in. Want ik zou niet weten welke tegenprestatie, en of ik die wel leveren kan. Lig ik ziek te zijn en tegelijk me op te vreten over wat ik nou weer heb aangehaald. Met dat als uitgangspunt, houd ik dan ook afstand. Maar het lijkt dat dat in dit geval misschien toch niet zo'n goede aanpak was.

Even los van de verwachtingen: wat doe je in zo'n situatie? Toen mijn buurman in het ziekenhuis lag, ben ik een keer langs gegaan. Inderdaad: 1 keer. Hij lag er weken. Maar wat doe je daar dan? Als het familie is, dan voelt dat heel anders. Die weten wat ze wel en niet van me kunnen verwachten. Ik hoef daar niet anders te doen dan ik ben. Maar andere mensen uit mijn sociale omgeving....ik weet het gewoon niet. Waar doe ik hen een plezier mee? Mijzelf doe ik zeker geen plezier met langs gaan, maar ondertussen weet ik dat het daar niet om gaat. Toen mijn vrouw in het ziekenhuis lag, ging ik elke dag. "Je hoeft niet iedere dag te komen," zei ze, heel lief. Maar ik moest er gewoon elke dag naartoe. Ik moest haar elke dag zien. Dat deed ik dus weldegelijk ook voor mijzelf. Het werd een heel vreemde routine die mijn dagen bepaalde. Ik kwam aan weinig anders meer toe. En toen ze weer naar huis kon, was de terugschakeling zo mogelijk nog moeilijker. Ineens was mijn dagbesteding weer anders, en niet door omstandigheden gedicteerd. Wanneer de nood aan de man komt, bepaalt de situatie vaak wat je moet doen. Heel prettig is dat. Valt die 'nood' weg, dan moet ik het ineens weer zelf bedenken. Stuk moeilijker. En gaat het om iemand die weliswaar tot de kennissenkring behoort, maar niet tot directe familie, dan is het helemaal een gok. Langs gaan kan dan voelen alsof ik me een rol aanmatig die ik helemaal niet vervul binnen de groep. Aanmatigend dus. Beter maar wat afstand bewaren. Dacht ik.

Je kunt het dus ook altijd verkeerd hebben.