zijn we niet allemaal autist?
Zomaar een dag in de tv-gids met de avondprogrammering. Ik zie tenminste 6 realityseries op de eerste twee pagina’s met Nederlandse zenders vermeld staan, dus zonder Discovery Channel, NGC of dergelijke. Als zoveel mensen zo verzot zijn op het consumeren van enige ‘realiteit’ via zoiets contactarms als de tv, zijn we met z’n allen dan niet autistisch?
Ik moet toegeven dat toen ik na jaren eindelijk de realityserie over Barbie ontdekte, ik dat ook wel leuk vond. Ik nam ze op om rustig nog eens te kunnen bekijken, en een enkele heb ik nog steeds op video staan. Andere realityseries zijn nog niet in mijn voorkeur terecht gekomen, maar daar ben ik blijkbaar een uitzondering in.
Gluren bij de buren. Het is niet alleen een titel van zo’n serie, het is in feite ook wat dit soort programma’s biedt: een contactverstoorde kijk in het leven van iemand anders. En dan niet om, als in een documentaire, een standpunt te vertolken of iets aan de kaak te stellen, maar zuiver om te gluren.
Ik vind dat de autistische vorm van menselijk contact. Ik zie al graag wat er om het huis gebeurt. Maar in plaats van uit het raam te gaan zitten kijken — waarbij ik zichtbaar zal zijn voor anderen — heb ik een cameraatje opgehangen en zet de monitor aan om de ‘realiteit’ te bekijken. Zelfs als ik op vakantie ben, wil ik het liefst nog kunnen zien wat die camera’s zien. Ik heb wel eens gefantaseerd over het ophangen van camera’s die ook bij de buren kijken. Het is bij die fantasie gebleven. Maar visuele controle over de omgeving, dat trekt me wel.
Wat in die tv-programma’s aan bod komt, behoort niet tot mijn eigen omgeving. Het is een beetje een ‘ver van mijn bed show’. Zowel geografisch (niet in de gemeente waar ik woon) als sociaal demografisch (in heel andere kringen). Het is wel een heel veilige manier van kennismaken met die andere kringen, waar ik mij nooit staande zou kunnen houden.
Is dat niet net wat iedereen daar leuk aan vindt? En wat doen we als we vaststellen dat een heel groot deel van ons zich graag autistisch gedraagt, afgezien of hij/zij het ook echt is?
Ik stel voor dat we autisme tot de norm verheffen. Al die reclame en aankondigingen die maar flits flits flits gaan, die mogen meteen van de buis. Geen verkopers aan de deur meer, iedereen standaard in het bel-me-niet-register en het zeik-niet-aan-mijn-kop-register. Een autisme ombudsman, en een HALLAL-partij: Holistische, Alle Landen Leren Autistisch Leven, Partij, die natuurlijk meteen de grootste is en de regering kan vormen. Waarin dan meteen wordt afgerekend met al het gezeik, de verplichte keuzestress, de uitgeklede psychische zorg, het idee dat je moet ‘participeren’ anders dan via realityseries. Met als leus: